2013ko Aberri Eguna: ELAren Nazio Batzordearen adierazpena
ELAk uste du Euskal Herriko Lurralde Kolektibitate baten aldeko borrokak duen oihartzun politiko eta sozial handia lortu badu, batik bat mugimendu abertzale antolatu eta plural horrek azken hamarkadetan egin duen borroka historikoari esker izan dela. Eta hau abertzale guztiontzat oso pozgarria da, baita Hegoaldekoentzat ere. ELAk uste du -gobernu frantsesaren gai honekiko erabakia edozein dela ere- aitorpen instituzionala lortzeko kontzientzia eta borroka itzulerarik ez duen puntu batera heldu dela eta, betiere, fase politiko berri bat abiaraziko duela.
Katalunia eta Eskoziaren moduko nazioek independentziarantz daramaten bidean bizi dituzten prozesuek erakusten digute autogobernu-erakunde berriak eta, are, estatu berriak eraikitzeko apustu horiek ezin aktualagoak direla, eta arnasa ematen digute gure herriarentzako askatasun eta progresua oinarri izango dituen etorkizun bat moldatzeko.
Katalunia eta Eskoziak erakusten digute estatu berriak eraikitzeko apustu horiek ezin aktualagoak direla
Halaber, ETAren borroka armatuaren amaierak –hainbeste urtetan abertzaleon ekintza bateratzeko oztopo objektiboa zena– aukera politiko berriak ahalbidetu ditu, eta Iparraldeko abertzaleak horietaz baliatzen asmatzen ari dira. Hegoaldean ere, gure ustez, egokiera berriak sortu dira, eta abertzaleok horiek interpretatzen eta baliatzen jakin beharko genuke.
Izan ere, ELArentzat Hego Euskal Herrian egoera paradoxikoa bizi baitugu. Trantsizio politiko delako hartatik hona espainiar estatuak sekula ez du gure autogobernua gaur bezain kinka larrian jarri; baina era berean, horri aurre egiteko tentsio politiko oso ahula nabari dugu. Estatua, esaterako, erabaki ekonomiko eta sozial latzak inposatzen ari da; hor ditugu Aurrekontuen Egonkortasun Legea, lege organikoak edo oinarrizko legeak. Eraso honen aurrean erakundeek, ia guztiek, ez dituzte inposizioak arbuiatzen, ezta halakotzat definitu ere. Gasteizko eta Iruñeko gobernuek egingo dituzten aurrekontu-murrizketak dira horren adibide. Murrizketak betetzera ez dira mugatzen; areago, “ezinbesteko” eta “beharrezko” bailiran azaltzen dizkigute, eta kargu hartzen zaie –Urkullu lehendakariak egin duen moduan–, edo maximalista zein erretoriko izatea leporatzen digute politika antisozialei aurre egitea erabaki dugunoi. Zoritxarrez, gobernuetako sartu-irtenek ez dute agenda politikoa aldatzen; agenda honen obsesio bilakatu da defizita, eta borondatez makurtzen da Brusela eta Madrildik datozen aginduetara. Galde daiteke, hain zuzen, zein ote den hauteskundeetako lehiaren zentzua, politika ekonomiko eta sozial bakarra egin badaiteke.