Urkullu, PNV, Sortu eta ELAko afiliatuak
Adolfo Muñoz "Txiki", ELAko Idazkari Nagusia
ELAko afiliazioa, bizi dugun abagune gogor honetan, harro dago inolako alderdi politikoren tresna alderdikoi ez den sindikatu baten parte izateaz. Eduki politikoen arabera, eta horretaz hitz egin behar da, gerturatzen da ELA politikara.
Guk politiken aldaketa bilatzen dugu, ez gobernuak botatzea
Mobilizatzen den jendearen arazoa ez da gobernu bat botatzea. Jendearen arazoa da, gobernuan sartzen den hurrengoak politika berberak egiten dituela. Ezartzen zaizkigun politikak ez dira aldatzen. Gobernuan dagoena dagoela, mobilizazioa beste biderik ez da. Geurea da ardura klase politikoak jarrera aldatu eta kapitalari esan diezaion “ez dut zure agenda beteko”.
Guk politiken aldaketa bilatzen dugu, ez gobernuak botatzea. Politika aldarrikatzea exijitzen dugu. Diktadura ekonomiko batean bizi gara. Politikak irabazten ez badu totalitarismoa datorkigu, eta guk politika nahi dugu.
Maiatzaren lehenaren bezperan, Lehendakariari esan nahi diogu lasai egoteko, ez dugulako inolako arazorik PNVko edo Sortuko edo beste edozein alderdiko gure afiliatuekin
Zein babesekin eskatzen ditugu aldaketa hauek? Prekarietatearen, pobreziaren, desberdintasunen aurrean mutu gelditzen ez diren horien babesarekin. Kapitalak sokatik gogor tiratzen badu politikaren babesarekin eta guk, gizarte eragile eta sindikatuok, beste aldera begiratzen badugu, guztia kenduko digute. Dauzkagun eskubideak, gure aurretik, jende askok egindako borrokaren ondorio dira. Eskubideok mantendu nahi baditugu borroka egin beharko dugu; are gehiago eskubideak birkonkistatu nahi izanez gero. Zentzu horretan, maiatzaren lehenaren bezperan, Lehendakariari esan nahi diogu lasai egoteko, ez dugulako inolako arazorik PNVko edo Sortuko edo beste edozein alderdiko gure afiliatuekin. Guk uste dugu ELAn afiliatzen den jendeak, datorren alderditik datorrela, ez duela nahi sindikatua inolako alderdik instrumentalizatzea. Eta ELAn dabilen jendeak, gaur, abagune gogor honetan, mugitzeko eskatzen digu, nozitzen dugun argazki gogor hau eraisten saiatzeko.
Patronala jabetu da daukan egoera pribilegiatuaz. Non dago akordiorako tartea, lan erreformak eman dion pribilegioez jakitun, negoziazio kolektibora eskubideak eraistera doan patronalarekin? Non? Guk, behintzat, akordio handietan ez dugu ikusten, lanbide arteko akordioan kasu, halako akordioak ez baitu patronala inolaz ere lotzen. Arazoa ez da hitz egitea. Guk hitz egin dugu patronalarekin. Kontua da gauzak desberdin ikusten ditugula.
Lanaldiak luzatzen baditugu eta gutxiago kobratu askoz jende gutxiagok egingo du lan, eta oso larria da hori. Guk galdu nahi ez dugun eskaera historikoari eusten diogu: lana banatu egin behar dugu.
Gure erronka da jendea konturatzea soldatak murriztuz eta lanaldiak luzatuz jende gutxiagok egingo duela lan, produktibitatea deitzen duten hori, ekoizten dena zati langile kopurua baita. Lanaldiak luzatzen baditugu eta gutxiago kobratu askoz jende gutxiagok egingo du lan, eta oso larria da hori. Guk galdu nahi ez dugun eskaera historikoari eusten diogu: lana banatu egin behar dugu.
Patronalaren aliatua nagusia beldurra da. Beldurra oso sentimendu gizatiarra da eta sindikatuak kontuan izan behar du, hori da gure ahultasuna. Horregatik da inoiz baino beharrezkoagoa babes kolektiboa. Ez badugu babes kolektiboa antolatzen, ez badugu jendea bere lan zentroetan antolatzea lortzen, ahaltsuen bazka indibiduala bilakatuko gara. Lan zuzenbide osoa hankaz gora jarri dute.
Beldurra oso sentimendu gizatiarra da eta sindikatuak kontuan izan behar du, hori da gure ahultasuna. Horregatik da inoiz baino beharrezkoagoa babes kolektiboa.
Nik lan zuzenbidea ikasten nuenean, esan ohi zen bi parte zeudela, bata ahula eta beste indartsua, eta ahula babestu behar zela. Ez dakit ikasgai osoa kenduko duten, edo zati hori soilik. Enpresa bertatik antolatzen hasteko gai gara edo sindikalismoa, etorkizunean, hutsala izango da, eta hori da bilatzen dutena. Sindikatuak ez badaude enpresetan, enpresariek lan baldintzak unilateralki erabakiko dituzte, sektoreek ez baitute gutxienekoa ziurtatzen jada. Iruditzen zaigu merezi duela, mundu prekarizatu honetan, mugimendu sindikalean sinisten jarraitzeak eta zintzotasun osoz langileak antolatzen saiatzeak.
Hau erronka bat da politiken aldaketa eragiteko mobilizatzeko beharra ikusten dugunon eta beste aldera begiratzen dutenen artean. Baina hori beti izan da horrela, eta halaxe izaten jarraituko du. Botere ekonomiko eta politikoak aldaketaren aukera burutik kendu nahi digute. Guk aurre egiten diogu horri, hori onartzea demokrazia bera ukatzea baita.